Czy kobiety uratują demokrację? – taki był tytuł jednego z paneli na ostatnich Igrzyskach Wolności. Nie uczestniczyłam, bo dla mnie odpowiedź jest oczywista. Jeżeli, ktokolwiek w tym kraju jest w stanie obronić demokrację, wolność i równość to właśnie kobiety. Nie ma znaczenia, po której stronie sceny politycznej się znajdują.
Od dwóch tygodni kombinuję jakby tu z moim blogowaniem przebić się przez fejsbukowo-internetowy gąszcz. Nieoczekiwanie jeden z postów o tematyce edukacyjnej wrzucony w grupie dla rodziców spotkał się ze sporą popularnością. Aha! Mam to! – pomyślałam naiwnie.
Odkąd przestałam poruszać się po mieście samochodem zauważam ich. Na ulicach, w tramwajach, w pracy. Znaleźli się tu z różnych powodów. Niektórzy się w Łodzi urodzili, inni przyjechali „za chlebem”, wielu uciekło przed wojną. Uczą się, pracują, zakładają rodziny.
Zobaczyłam ich kilka dni temu wracając z pracy. Stali u zbiegu Piotrkowskiej i Piłsudskiego. Stałam na przejściu dla pieszych po drugiej stronie skrzyżowania i nie zwróciłabym uwagi, gdyby nie dobiegające przez megafon słowa: „Zdrowaś Mario, łaski pełna…” Grupa około 50 osób. Kilkoro trzymało dwa transparenty, jeden z napisem „Publiczny Różaniec przeciwko grzechowi aborcji”, drugi ze zdjęciem zakrwawionego, kilkucentymetrowego płodu…
Jakiż to niezwykle przenikliwy plan mieli ci, którzy wywołali powstanie listopadowe? Wpaść do pałacu namiestnikowskiego i zaciukać Konstantego? Jupi! A przywódcy AD 1863? Składana po chałupach broń i kilka tajnych komórek, a jak się zaborca zorientował, to hajda! zróbmy powstanie w styczniu…
